Przedszkolny Klub Wolontariatu

 

„Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada,

lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma,

lecz przez to, czym dzieli się z innymi.”

- Jan Paweł II

 

 

Drodzy Rodzice!

 

W roku szkolnym 2023/2024 nasze przedszkole rozpoczyna działalność pod nazwą Przedszkolny Klub Wolontariatu. Będziemy angażować naszych wychowanków oraz rodziców w akcje charytatywne o zasięgu lokalnym i ogólnopolskim.

Pragniemy dzielić się z innymi swoim czasem i bezinteresownie pomagać tym, którzy potrzebują Naszego wsparcia.

Przedszkolny Klub Wolontariatu ma za zadanie uczyć dzieci wrażliwości społecznej i odpowiedzialności za otaczający świat. Cały rok będziemy prowadzić różnorodne, aktywne działania na rzecz potrzebujących.

 

CELE NASZEGO PROGRAMU:

• Zapoznanie dzieci z ideą wolontariatu oraz jej propagowanie,
• Uwrażliwienie na cierpienie, samotność i potrzeby innych,
• Kształtowanie postaw prospołecznych,
• Rozwijanie empatii i tolerancji,
• Angażowanie się w działania na rzecz społeczności przedszkolnej i lokalnej, tworzenie więzi ze środowiskiem,
• Kształtowanie umiejętności działania zespołowego,
• Współdziałanie z organizacjami społecznymi,
• Rozwijanie zainteresowań,
• Zdobywanie doświadczenia w nowych dziedzinach.

 

 Sylwia Bachusz

- opiekun Przedszkolnego Koła Wolontariatu

 

 

 DLACZEGO WARTO GŁOŚNO CZYTAĆ DZIECIOM BAJKI ?

Głośne czytanie bajek pomaga budować silną więź pomiędzy dorosłym a maluchem. Bajki dla dzieci rozwijają język, pamięć
i wyobraźnię, uczą myślenia. Czytanie poprawia koncentrację, wycisza, ułatwia naukę, poszerza wiedzę, pomaga osiągnąć sukces w szkole, zapobiega uzależnieniu od telewizji. Odpowiednio dobrane bajki dla dzieci uczą też odróżniania dobra od zła, rozwijają wrażliwość i empatię. 
Dla dzieci do czytania należy wybierać bajki ciekawe, mądre, wesołe, napisane poprawną polszczyzną, Bajki powinny sprawiać dziecku przyjemność, pomagać mu   w poznawaniu świata, uczyć odróżniania dobra od zła. Unikajmy bajek dla dzieci, które nie mają głębszego sensu lub mają wątpliwe przesłanie moralne. 
Współczesna rzeczywistość dostarcza nam i naszym dzieciom bardzo wielu różnorodnych informacji. Informacje te mają najczęściej charakter obrazkowy. Nasze dzieci sporo czasu spędzają przed ekranami telewizorów bądź komputerów, na które przede wszystkim patrzą, a dopiero w drugiej kolejności słuchają tego co się tam dzieje. Nie mając do dyspozycji ekranów komputerowych wpatrują się w ekrany telefonów komórkowych lub przenośnych gier i zabawek elektronicznych. Zmysł wzroku naszych dzieci jest nieustannie stymulowany różnego rodzaju bodźcami a ich wyobraźnię wypełniają gotowe obrazy. Różnicę w ilości doświadczeń wzrokowych
i słuchowych naszych dzieci może zmniejszyć słuchanie bajek czytanych przez rodziców. 

Stymulacja słuchowa  

Bajki czytane prowokują dziecko do zwrócenia uwagi na informacje docierające do niego przez słuch. Bajka, której nie można zobaczyć po prostu zmusza odbiorcę do zaktywizowania słuchu i uważnego wsłuchiwania się w informacje docierające do niego tą drogą. 

 Umiejętność słuchania 

Narzekamy często, że nasze dzieci nie słuchają tego, co do nich mówimy. Nie słuchają, bo nie są do tego przyzwyczajone. Słuchanie bajek pomaga im uświadomić sobie, że mają słuch
i że on też jest w życiu przydatny. Uważne słuchanie tego, co mówią do siebie bohaterowie bajek dźwiękowych, uczy dziecko skupiania się na tym co słyszy, a to     z kolei przekłada się na to, że zacznie ono uważniej słuchać co mówią do niego inni ludzie.  

Bogactwo słów 

Bajki takich autorów jak Jan Brzechwa, Julian Tuwim, Aleksander Fredro czy Maria Konopnicka niosą ze sobą wiele pięknych i nieco zapomnianych dzisiaj słów. Dzieci słuchając ich bezwiednie i spontanicznie dowiadują się jak wiele synonimów mają powszechnie używane słowa. Bajki te niosą w sobie wiele ciekawostek językowych, których znaczenie można samemu odgadywać lub domyślić się go z treści bajki. Okazuje się na przykład, że „niedościgle” znaczy tyle samo co szybko, słowo „urok” można zastąpić słowem „powab”, a „opodal” znaczy to samo co „tuż obok”. Obcowanie z bogactwem językowym bajek przyczynia się do poszerzenia zasobu słownictwa naszych dzieci, a to przełoży się w przyszłości na łatwiejsze budowanie swobodnych i bogatych wypowiedzi słownych. 

Wizualizacja 

Jedną z największych korzyści jakie daje dzieciom słuchanie bajek jest uruchamianie wyobraźni. Bajki te nie podsuwają dziecku gotowych obrazów, ale prowokują je do wyobrażania sobie, czyli do wizualizacji tego co słyszą. Dziecko może więc sobie do woli wyobrażać gęsty las, w którym żyją zwierzęta, łąkę, po której kroczy bocian, hipopotama wdzięczącego się do żaby i nawlekającego igłę, małpę w kąpieli i wiele innych ciekawych rzeczy. Wyobraźni dziecka nie stymulują filmy wideo, gry komputerowe i zabawki elektroniczne. 

 

PODSTAWA PROGRAMOWA WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNE – ROCZNE PRZYGOTOWANIE PRZEDSZKOLNE.

 

Celem wychowania przedszkolnego jest:

1) wspomaganie dzieci w rozwijaniu uzdolnień 

2) budowanie systemu wartości

3) kształtowanie u dzieci odporności emocjonalnej 

4) rozwijanie umiejętności społecznych dzieci

5) stwarzanie warunków sprzyjających wspólnej i zgodnej zabawie 

6) troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną

8) wprowadzenie dzieci w świat wartości estetycznych  poprzez muzykę, formy teatralne plastyczne

9) kształtowanie u dzieci poczucia przynależności społecznej (do rodziny, grupy rówieśniczej i wspólnoty narodowej) oraz postawy patriotycznej.

 

1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: 

1) obdarza uwagą dzieci i dorosłych, aby rozumieć to, co mówią i czego oczekują; grzecznie zwraca się do innych w domu, w przedszkolu, na ulicy;

2) przestrzega reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej oraz w świecie dorosłych;

3) w miarę samodzielnie radzi sobie w sytuacjach życiowych i próbuje przewidywać skutki swoich zachowań;

4) umie się przedstawić: podaje swoje imię, nazwisko i adres zamieszkania; wie, komu można podawać takie informacje.

2. Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kulturalnych.

1) umie poprawnie umyć się i wytrzeć oraz umyć zęby;

2) właściwie zachowuje się przy stole podczas posiłków, nakrywa do stołu i sprząta po sobie;

3) samodzielnie korzysta z toalety;

4) samodzielnie ubiera się i rozbiera, dba o osobiste rzeczy i nie naraża ich na zgubienie lub kradzież;

5) utrzymuje porządek w swoim otoczeniu.

3. Wspomaganie rozwoju mowy dzieci.

1) zwraca się bezpośrednio do rozmówcy, stara się mówić poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym;

2) mówi płynnie, niezbyt głośno, dostosowując ton głosu do sytuacji;

3) uważnie słucha, pyta o niezrozumiałe fakty i formułuje dłuższe wypowiedzi o ważnych sprawach;

4) w zrozumiały sposób mówi o swoich potrzebach i decyzjach.

4. Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych

1) przewiduje, jakie będą skutki czynności manipulacyjnych na przedmiotach 

2) grupuje obiekty w sensowny sposób (klasyfikuje) i formułuje uogólnienia typu: to do tego pasuje, te obiekty są podobne, a te są inne;

3) stara się łączyć przyczynę ze skutkiem i próbuje przewidywać, co się może zdarzyć.

5. Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci.

1) dba o swoje zdrowie; zaczyna orientować się w zasadach zdrowego żywienia;

2)  dostrzega związek pomiędzy chorobą a leczeniem, poddaje się leczeniu,

3) uczestniczy w zajęciach ruchowych, w zabawach i grach.

6. Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne oraz innych.

1) wie, jak trzeba zachować się w sytuacji zagrożenia ;

2) orientuje się w bezpiecznym poruszaniu się po drogach i korzystaniu ze środków transportu;

3) zna zagrożenia płynące ze świata ludzi, roślin oraz zwierząt;

4) próbuje samodzielnie i bezpiecznie organizować sobie czas wolny.

7. Wychowanie przez sztukę – dziecko widzem i aktorem

1) wie, jak należy się zachować na uroczystościach, np. na koncercie, festynie, przedstawieniu, w teatrze, w kinie;

2) odgrywa role w zabawach teatralnych, posługując się mową, mimiką, gestem i ruchem; umie posługiwać się rekwizytami (np. maską).

8. Wychowanie przez sztukę – różne formy plastyczne.

1) przejawia, w miarę swoich możliwości, zainteresowanie wybranymi zabytkami i dziełami sztuki oraz tradycjami ;

2) wykazuje zainteresowanie malarstwem, rzeźbą i architekturą (także architekturą zieleni  i architekturą wnętrz).

9. Wychowanie przez sztukę – muzyka i śpiew, pląsy i taniec.

1) śpiewa piosenki z dziecięcego repertuaru oraz łatwe piosenki ludowe; chętnie uczestniczy w tańcach i muzykowaniu;

2) dostrzega zmiany dynamiki, tempa i wysokości dźwięku 

3) tworzy muzykę, korzystając z instrumentów perkusyjnych, a także improwizuje ją ruchem;

4) w skupieniu słucha muzyki, w tym także muzyki poważnej.

10. Pomaganie dzieciom w rozumieniu istoty zjawisk atmosferycznych i w unikaniu zagrożeń.

1) rozpoznaje i nazywa zjawiska atmosferyczne charakterystyczne dla poszczególnych pór roku

2) wie, o czym mówi osoba zapowiadająca pogodę, np. że będzie padał deszcz, śnieg, wiał wiatr.

11. Wychowanie dla poszanowania roślin i zwierząt.

1) wymienia rośliny i zwierzęta żyjące w różnych środowiskach przyrodniczych

2) wie, jakie warunki są potrzebne do rozwoju zwierząt 

3) potrafi wymienić zmiany zachodzące w życiu roślin i zwierząt , wie w jaki sposób człowiek może je chronić.

12. Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z edukacją matematyczną

1) liczy obiekty i rozróżnia błędne liczenie od poprawnego;
2) wyznacza wynik dodawania i odejmowania, pomagając sobie liczeniem na palcach lub na innych zbiorach zastępczych;
3) ustala równoliczność dwóch zbiorów, a także posługuje się liczebnikami porządkowymi;
4) rozróżnia stronę lewą i prawą, określa kierunki i ustala położenie obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów;
5) wie, na czym polega pomiar długości, i zna proste sposoby mierzenia: krokami, stopa za stopą;
6) zna stałe następstwo dni i nocy, pór roku, dni tygodnia, miesięcy w roku.

14. Kształtowanie gotowości do nauki czytania i pisania.

1) potrafi określić kierunki oraz miejsca na kartce papieru, rozumie polecenia typu: narysuj kółko w lewym górnym rogu kartki, narysuj szlaczek, zaczynając od lewej strony kartki;
2) dysponuje sprawnością rąk oraz koordynacją wzrokowo-ruchową potrzebną do rysowania, wycinania i nauki pisania;
3) słucha np. opowiadań, baśni i rozmawia o nich
4) układa krótkie zdania, dzieli zdania na wyrazy, dzieli wyrazy na sylaby; wyodrębnia głoski w słowach o prostej budowie fonetycznej;
5) rozumie sens informacji podanych w formie uproszczonych rysunków oraz często stosowanych oznaczeń i symboli, np. w przedszkolu, na ulicy, na dworcu.

15. Wychowanie rodzinne, obywatelskie i patriotyczne.

1) wymienia imiona i nazwiska osób bliskich, wie, gdzie pracują, czym się zajmują;
2) zna nazwę miejscowości, w której mieszka, zna ważniejsze instytucje i orientuje się w rolach społecznych pełnionych przez ważne osoby, np. policjanta, strażaka;
3) wie, jakiej jest narodowości, że mieszka w Polsce, a stolicą Polski
4) nazywa godło i flagę państwową, zna polski hymn.

 

 

Przedszkolne zasady

 

Życie w grupie rządzi się swoimi prawami:

• • trzeba poczekać na swoją kolej (zdecydowanie dłużej niż w domu),
  • zachowywać się spokojnie przy stole,
  • ustawiać w pary przy wyjściu na spacer,
  • samemu wkładać buty, zapinać zamek błyskawiczny,
  • nie wolno, jak podczas kłótni z bratem, rzucić się na siebie z pięściami,
  •  podczas słuchania bajki nie zawsze uda się wdrapać na kolana nauczycielki.

Czterolatek zna już większość przedszkolnych reguł – i tych nazwanych, i tych niepisanych. Nie znaczy to jednak, że zawsze się do nich stosuje. Może być to szczególnie trudne, gdy „domowy regulamin” znacznie odbiega od przedszkolnego.

 

Kogo słuchać ?

Może się zdarzyć, że nauczyciel będzie wymagać od dziecka czegoś, co rodzicom nie będzie odpowiadać, na przykład zdjęcia grubej bluzy i pozostania w samej koszulce w ciepłej sali, mimo że rodzice nakazali dziecku „nie ściągać bluzy", oczywiście  z obawy o kolejne przeziębienie. Nauczyciel może wyciągnąć konsekwencje za coś, co według mamy lub taty nie było niczym nagannym. Podobnie jak w relacjach między rodzicami, warto o tym rozmawiać. Może wydarzyć się tak, że rodzice uznają racje nauczyciela, ale też mogę być takie sytuacje, w których nauczyciel uzna stanowisko rodziców. Jeśli wyjaśnia się je na bieżąco, nie ma miejsca na niedomówienia i wzajemne pretensje.

Między młotem a kowadłem 

 

Bardzo ważne jest także, aby nie mówić przy dziecku źle na temat przedszkola, nauczycieli oraz całej obsługi. Dziecko staje wtedy w sytuacji dylematu lojalności – między ukochanym rodzicem a bardzo bliską już panią. Jeśli malec opowiada o zachowaniu nauczyciela, które budzi nasz niepokój lub sprzeciw, najlepiej powiedzieć: „Pójdę jutro i porozmawiam z panią. Na pewno wyjaśnimy tę sprawę”. I tak zrobić. To dużo lepsze niż przekazywanie własnego stanowiska przez dziecko. To nie trzy- i czterolatek ma zajmować się ustaleniami, które należą do dorosłych. 

 

Przedszkolne kłopoty

Czasami rodzic dowiaduje się od nauczyciela, że jego dziecko źle zachowało się w przedszkolu, nabroiło, złamało zasady. Tego typu informacje mają duży ładunek emocjonalny. Zaskakują, zawstydzają, złoszczą, wzbudzają niepokój: „Co się dzieje?”, czasami niedowierzanie: „Ono nigdy się tak nie zachowuje w domu!”. Najważniejsze jest spokojne wysłuchanie relacji i ustalenie wspólnego frontu. Być może nauczycielowi chodzi tylko o poinformowanie,
chce żeby rodzice byli na bieżąco. Być może oczekuje, że mama lub tata  przeprowadzą poważną rozmowę z maluchem i jasno wypowiedzą swoje stanowisko: „Nie wolno nikogo bić!”, wspierając w ten sposób działania przedszkolne. Jeśli dziecko poniosło czy ponosi konsekwencje swoich działań w przedszkolu – nie jest wskazane rozszerzanie ich jeszcze na dom. I tak odczuje konsekwencje w postaci niezadowolenia rodziców. Wyznaczanie przez rodziców kary „za złe zachowanie w przedszkolu” mija się z celem. Dziecko nie skojarzy jej   z zachowaniem w przedszkolu, bo minęło już od tego wydarzenia trochę czasu, sytuacja miała miejsce w innej „rzeczywistości” i rodziców tam nie było. Maluch potrzebuje od mamy i taty nie tylko poważnej rozmowy, ale także wsparcia i pomocy – przecież dopiero się uczy tych skomplikowanych zasad społecznych.
 

 

 

 

Rozwój dziecka 4- letniego

 

1. Rozwój fizyczny 

 

• • Dziecko ma wszystkie zęby mleczne. 
  • Porusza się chodząc i biegając.
  • Zmiany wzrostu i wagi ciała są znacznie mniejsze niż do tej pory. Następuje wydłużenie ciała pod wpływem szybszego rośnięcia kończyn. Dziewczynki rozwijają się szybciej niż chłopcy.
  • Kościec dziecka jest wrażliwy i giętki, a krzywizny kręgosłupa nie są jeszcze ustalone.
  • Stawy cechuje duża ruchliwość, więzadła stawowe są słabe i rozciągliwe. Bardzo słaba jest też muskulatura. Włókna mięśniowe zawierają dużo wody, są wiotkie i cienkie niezdolne do silnych i długotrwałych skurczów, skutek czego dziecko jest niewytrzymałe na wysiłek fizyczny, męczy je jednostajna pozycja oraz monotonny i dłużej trwający ruch.
  • Przewód pokarmowy osiąga pełną sprawność trawienną, jest on jednak w wieku przedszkolnym bardzo wrażliwy na działanie czynników uszkadzających.
  • Układ nerwowy rozwija się w wolniejszym tempie niż w pierwszych 3 latach życia, niemniej stale się doskonali jego budowa i funkcja. Rozwój struktury kory mózgowej polega na zmianach wielkości powierzchni jej poszczególnych półkul oraz na doskonaleniu się budowy komórek nerwowych. Wzrasta również masa mózgu oraz ogólna zdolność pracy komórek nerwowych i ich połączeń między ośrodkami nerwowymi.
  • W zakresie motoryki małej dzieci 4-letnie są samodzielne w ubieraniu i rozbieraniu, jedzeniu.

 

2. Rozwój procesów poznawczych 

• • Dzieci 4-letnie potrafią kopiować koło, krzyżyk, szyny, umiarkowanie dokładnie kopiują kształty liter.
  • Poprawnie podają kolejność zdarzeń i ujmują je jako przewidywalne. 4,5-latki wykazują zainteresowanie literami i cyframi, czasem umieją całkiem nieźle liczyć.
  •  W miarę dojrzewania dzieci utrzymują w umyśle coraz większą liczbę liter, słów, cyfr.
  • Słownictwo - mają tendencje do tworzenia neologizmów, stosując poprawnie ojczyste reguły gramatyczne. Pełnia one funkcje wypełniania luk, gdy dziecko nie znajduje w swoim zasobie słów słownictwa na określenie jakiegoś obiektu.
  • W 4 roku życia wzrasta znajomość nazw stanów emocjonalnych, czynności umysłu, zachowań społecznych. Bogaci się i doskonali struktura opowiadania dziecka. 
  • Doskonali się umiejętność konwersacji.  Szczególną rolę w rozmowie odgrywają pytania. Służą one nawiązaniu i podtrzymaniu kontaktu oraz zdobyciu informacji. Tendencja do zadawania pytań zwiększa się wraz z wiekiem. 
  • Wyobraźnia - wydaje się ona nie mieć w tym wieku żadnych granic. Dzieci wymyślają towarzyszy zabaw i różne wymyślone historie. Dla dzieci w tym wieku granica między rzeczywistością a fikcją jest bardzo cieńka.

 

3. Rozwój emocjonalny 

• •  Dzieci 4-letnie lepiej rozumieją emocje własne i innych osób, zdobywają umiejętności regulowania ekspresji własnych emocji.
  • Dzieci 4-letnie są nie do opanowania emocjonalnie. Głośny, niemądry śmiech występuje na przemian z napadami złości. Mówi brzydkie słowa, powraca do nich z upodobaniem i rymuje je, zarykując się śmiechem - tzn., że zdaje sobie sprawę z ich niestosowności.
  • Potrafią właściwie oceniać przyczyny podstawowych reakcji emocjonalnych, jednak są skłonne zwracać uwagę raczej na czynniki zewnętrzne wywołujące emocje niż wewnętrzne. 
  • Rozładowanie napięć emocjonalnych odbywa się przez: ssanie palca podczas snu, pobudzenie motoryczne - dziecko ucieka, kopię, pluje, obgryza paznokcie, dłubie w nosie, robi miny; pobudzenie werbalne - puszenie się i przechwalanie,  używanie brzydkich słów.

 

4. Rozwój społeczny 

• • Najbardziej ścisłe kontakty społeczne dziecka są z matką, która odgrywa dla niego zwykle najważniejszą rolę. Stosunek dziecka do matki zmienia się jednak stopniowo w miarę jak dziecko staje się coraz starsze. Wtedy, gdy 3 – latek jest jeszcze całkowicie od matki zależny, to 4 – latek jest dumny z matki, lubi się nią chwalić przed rówieśnikami.
  •  W środowisku przedszkolnym oprócz kontaktów pozytywnych wyrażających się w pomaganiu sobie nawzajem, współdziałaniem w zabawie, nawiązywaniem stosunków koleżeńskich, pojawiają się kontakty negatywne, czyli wszelkie zachowania występujące pomiędzy dziećmi w związku z dominującym uczuciem zazdrości, niechęci, wrogości. Mogą one przejawiać się w działaniach przemyślanych lub przypadkowych, zmierzających przede wszystkim do osiągnięcia własnego celu, bez liczenia się z innymi, a zatem w działaniach o charakterze egocentrycznym czy egoistycznym.
  • Uwielbiają przeciwstawiać się poleceniom rodziców. Nie skutkują nawet surowe kary. 4-latek puszy się, przeklina, przechwala, prowokuje. Chłopcy są bardziej agresywni niż dziewczynki, bardziej skłonni bić się, popychać, obrażać, grozić pobiciem.

 

LITERATURA:

Psychologia rozwoju człowieka T-2; B. Harwas - Napierała, J. Trempała; PWN

Psychologia rozwoju dzieci i młodzieży; red. M. Żebrowska PWN

Psychologia rozwojowa; M. Przetacznikowa,  G. Makiełło- Jarża; WSiP

 

 

 

Rozwój dziecka 3- letniego

 

Wiek trzech lat jest uważany za okres pewnej równowagi wewnętrznej. Trzylatek jest emocjonalnie spokojniejszy niż dwulatek. Tak jak niedawno dziecko nadużywało słowa „nie”, teraz chętnie mówi „tak”. Lubi nie tylko brać, ale i dawać. Dzieli się nie tylko przedmiotami, ale i doświadczeniami.

 

   Rozwój fizyczny i ruchowy

• • w wieku przedszkolnym następuje dalszy rozrost organizmu dziecka; zwiększają się wymiary i masa ciała. Dzieje się to jednak coraz wolniej (2 – 3 kg rocznie) lecz szybko wzrasta (5 – 7 cm rocznie)
  • kościec dziecka jest wrażliwy i giętki. Stawy cechuje duża ruchomość, więzadła stawowe są słabe i rozciągliwe. Dziecko nie jest wytrzymałe na wysiłek fizyczny
  • płuca i serce stosunkowo mają małą pojemność. Dziecko ma przyśpieszone tętno i oddech
  • dzieci w wieku przedszkolnym dość często zapadają na choroby ze względu na niską odporność.
  • w układzie nerwowym następuje wzrost wagi mózgu.
  • jest to wiek najbardziej intensywnego rozwoju motorycznego (sprawnie chodzi, biega, skacze, wspina się, pokonuje przeszkody)
  • we wczesnej fazie tego wieku ruchy rąk i nóg są słabo skoordynowane, dziecko biega na całych stopach, tułów wyprostowany, krok krótki. 3 – latki nie zaznaczają dokładnie faz skoku. Skok przypomina wydłużony krok
  • dzieci w tym wieku uczą się posługiwać prostymi narzędziami i przedmiotami codziennego użytku. Przyczynia się to do wzrostu samodzielności.
  • dzieci 3 letnie ubierają się i rozbierają przy pomocy dorosłego, jednaj lepiej to robią zazwyczaj dziewczynki.

 

   Rozwój manualny

• • dziecko 3-letnie dopiero uczy się precyzyjnie poruszać dłońmi i palcami.
  • dziecko samodzielnie je, posługuje się łyżką, widelcem
  • samodzielnie myje ręce
  • potrafi nalać napój z butelki, czy dzbanka
  • potrafi się ubrać i rozebrać (potrzebuje pomocy przy guzikach, zamkach błyskawicznych, itp.)
  • wkłada buty
  • rysuje kwadraty i koła
  • zaczyna  posługiwać się nożyczkami.

​

      Rozwój społeczno –emocjonalny

• • dziecko nie umie tłumić swych przeżyć emocjonalnych
  • uczucia dzieci cechuje afektywność i impulsywność. Emocje są silne, gwałtowne lecz krótkotrwałe; z byle powodu wpada w złość, płacze i obraża się
  • dziecko jest nietrwałe i zmienne w swych uczuciach (labilność uczuciowa)
  • u dziecka w tym wieku przeważają emocje pozytywne
  • kontakty społeczne dziecka to przede wszystkim kontakty z rodzicami, rodzeństwem
  • dziecko w wieku 3 lat ściśle związane jest z matką, jednak stopniowo  zmienia się to
  • 3 letnie dziecko jest egocentryczne, czyli za centrum zainteresowania uważa siebie
  • dziecko 3 – letnie w przedszkolu nawiązuje wiele pozytywnych kontaktów z rówieśnikami

​

     Rozwój umysłowy

• • uwaga dziecka jest nietrwała, nie jest przerzutna, nie jest podzielna uwaga ma charakter mimowolny
  • dzieci w wieku przedszkolnym mają „bujną wyobraźnię”
  • w 3 roku życia dziecko dość ostro potrafi rozgraniczyć świat fikcji od świata realnego
  • pamięć dziecka również ma charakter mimowolny, krótkotrwały, pod koniec tego wieku zaczyna pojawiać się pamięć długotrwała.
  • dzieci lepiej zapamiętują materiał krótki i sensowny
  • uczenie się dziecka ma charakter okazjonalny
  • dzieci w tym wieku wcześniej rozróżniają barwy niż potrafią prawidłowo je nazwać
  • zwiększa się wrażliwość na dźwięki mowy ludzkiej i muzyki
  • dziecko subiektywnie ocenia spostrzegane przedmioty, co niejednokrotnie prowadzi do błędnego oceniania rzeczywistości
  • dzieci nie potrafią poprawnie ocenić wielkości i proporcji spostrzeganych przedmiotów
  • dzieci opanowują coraz lepiej strukturę gramatyczną języka ojczystego,
  • dziecko używa ok. 1000 różnych słów
  • pojawiają się neologizmy dziecięce (dzieci tworzą własne słowa)
  • dzieci mają trudności z prawidłowym używaniem form fleksyjnych, często popełniają błędy dotyczące odmiany wyrazów
  • wzrasta umiejętność mówienia dłuższymi zdaniami
  • myślenie dziecka ma charakter konkretno – wyobrażeniowy
  • różnorodne czynności wykonywane przez dzieci w tym wieku są od początku czynnościami poznawczymi, w które włączają się procesy myślowe. Zabawy i zajęcia dzieci (początkowo chaotyczne i bezplanowe) stają się stopniowo działaniem celowym i zorganizowanym. Myślenie dziecka skupia się na spostrzeganym pojedynczym przedmiocie. Czynności myślowe dziecka przedszkolnego nie są jeszcze operacjami, gdyż dziecko nie jest w stanie wrócić do punktu wyjścia, a w działaniu uwzględnia jedno z wybranych kryteriów przedmiotu. 

 

Literatura:

Przetacznik – Gierowska M, Makiełło – Jarża G. Psychologia rozwojowa i wychowawcza wieku dziecięcego

Zebrowska M., Psychologia rozwojowa

 

Rozwój emocjonalno
- społeczny dziecka 5- 6- letniego

W wieku przedszkolnym dziecko nie umie maskować i tłumić swych przeżyć uczuciowych. Odzwierciedlają się one natomiast w jego zachowaniu się, uzewnętrzniają się w ruchach i gestach, w okrzykach i słowach.
Emocje dziecka przejawiają się w sposób bardzo ekspresyjny. Mimika i pantomimika przeżyć emocjonalnych jest bogata. Dziecko, do końca okresu przedszkolnego, uzewnętrznia radość, gniew czy strach w śmiechu, płaczu, w żywych gestach, ruchach, w słowach, którym nadaje w zależności od przeżycia emocjonalnego odpowiednią informację.

Prawie do końca okresu przedszkolnego wskutek niepełnej dojrzałości układu nerwowego i niewykształconych jeszcze procesów hamowania – dziecko jest bardzo pobudliwe. Dlatego też nawet słabe bodźce mogą wywołać zarówno przykre, jak i przyjemne stany emocjonalne. Emocje mają charakter przejściowy. Dziecko przechodzi bardzo łatwo z jednego nastroju emocjonalnego w drugi, diametralnie od niego różny. Zmartwione i zapłakane za chwilę śmieje się i cieszy.

Dopiero końcem okresu przedszkolnego dziecko zdobywa umiejętności powściągania afektów, co jest świadectwem stopniowego osiągania dojrzałości emocjonalnej. Obserwuje się w tym wieku wydatny rozwój uczuć wyższych – intelektualnych, społecznych, moralnych i estetycznych. W miarę upływu lat dzieci przeżywają radość nie tylko podczas działania, a raczej cieszy je końcowy etap działania – wynik.

W oparciu o elementarne wrodzone, podstawowe emocje tj. gniew, strach, przyjemność w toku rozwoju dziecka i obcowania z dorosłymi i innymi dziećmi wraz z bogaceniem się jego doświadczenia kształtują się w wieku przedszkolnym bardziej złożone, rozwinięte emocje, jakimi są uczucia.

Uczucia mogą być wyrazem stosunku dziecka do siebie, bądź wyrazem jego stosunku do otaczającego je świata. Zmiany i rozwój życia emocjonalnego dziecka następuje dzięki procesowi uczenia się dzięki kojarzeniu bodźców i sytuacji dotychczas obojętnych z takimi, w którym dana emocja czy uczucie wystąpiło. W miarę rozwoju działalności oraz w miarę tworzenia się u dziecka nowych zainteresowań, powstania nowych potrzeb, uczucia jego zmieniają się, przekształcają i rozwijają. Uczucia określone jako przyjemne tj. zadowolenie, radość, miłość, przyjemność są bardzo istotnym czynnikiem normalnego rozwoju dziecka. Natomiast uczucia przykre - strach, złość, zazdrość zwłaszcza kiedy są silne i częste, mogą hamować działalność dziecka a nawet opóźniać jego rozwój.

W wieku przedszkolnym przypada okres największego nasilenia strachu specyficznego w ramach prawidłowego rozwoju dziecka. Szereg zachowań emocjonalnych jest ściśle związane ze strachem, w tym sensie, że strach jest u nich elementem dominującym. Do najważniejszych zaliczamy: nieśmiałość, zakłopotanie, zmartwienie, lęk. Gniew, złość wywołują u dzieci przedszkolnych podobne przyczyny, co i w innych okresach, a więc przymus, ograniczenie swobody działania, zabranie ulubionej zabawki, nagana, kara czyli sytuacje frustrujące.

Dość powszechnym uczuciem u dziecka w wieku przedszkolnym jest zazdrość, najczęściej o uczucia bliskich osób, czasami o inne dziecko- bardziej wyróżnione, czy zabawki. Zazdrość wywołuję silne napięcie i przejawia się w różnych formach zachowania się dziecka: w agresji, wrogości, przygnębieniu, niechęci, chęci zwrócenia na siebie uwagi. Emocje, które staną się siłami dominującymi w życiu dziecka, zależą głównie od środowiska w jakim dziecko wzrasta, od stosunków łączących je z osobami znaczącymi, oraz od otrzymywania wskazówek jak należy kontrolować swoje emocje.

Emocje, które uzyskały znaczenie dominujące, oddziałują na osobowość dziecka, a poprzez nią na jego przystosowanie psychiczne i społeczne. Rozwój społeczny polega na zdobywaniu przez dziecko dojrzałości do współżycia w społeczeństwie. Dorośli wprowadzają dziecko w świat wytworów społecznych i uczą form zachowania przyjętych w danej kulturze. W okresie przedszkolnym obserwuje się wyraźny postęp w uspołecznieniu dzieci Uczą się one przystosowywać do innych, brać udział w zabawach grupowych, podporządkowywać prawidłom i przepisom obowiązującym w grupie. Ich udział w życiu grupy staje się aktywny Rozwija się  u nich poczucie odpowiedzialności, samodzielność, umiejętność podporządkowania swoich działań określonemu celowi, umiejętność samooceny. Kształtują się uczucia przyjaźni do innych potrzeba aprobaty, uznania i współdziałania.

Pod koniec wieku przedszkolnego, dziecko zdolne jest przeżywać uczucia wyższe bardziej świadomie i głęboko. Dzieci dojrzewają emocjonalnie, uczą się opanowywać swoje reakcje oraz ich przejawy zewnętrzne-ruchowe i słowne. Budzą się u 5-6 latka uczucia wyższe: intelektualne, społeczne, moralne i estetyczne np. 6 latek opiekuje się młodszym rodzeństwem lub słabszym rówieśnikiem. Jeszcze zmienne są jego nastroje i uczucia, jego emocje szybko przeradzają się w inne, np. śmiech w płacz, radość w smutek. Dojrzewając emocjonalnie zaczyna rozumieć emocje innych. W relacjach z innymi zachodzi większa elastyczność. Duże znaczenie ma dla 5-6 latka grupa rówieśnicza, w której zawiera pierwsze przyjaźnie i w której współzawodniczy. Jest radosny i szczęśliwy, kiedy się go akceptuje.

Ważne jest także, aby dziecko 5-6 letnie umiało współdziałać z rówieśnikami i przestrzegało określonych norm zachowania się. Zaczyna ono przewidywać intelektualne i emocjonalne skutki swego działania. Potrafi także podporządkować się wymaganiom innych. Chce postępować zgodnie z zasadami reprezentowanymi przez osoby z którymi chce się identyfikować.

Otoczmy dziecko mądrą opieką, bo tylko ona spowoduje, że dziecko będzie kiedyś pozbawionym egoizmu umiejącym się cieszyć z życia dorosłym człowiekiem.

 

 

ZNACZENIE WSPÓŁPRACY
PRZEDSZKOLA Z RODZINĄ

       Przedszkole i rodzina to dwa podstawowe środowiska wychowawcze, dlatego powinno istnieć pomiędzy nimi świadome i celowo zorganizowane współdziałanie. Współpraca rodziców i nauczycieli jest wspólnym działaniem dla osiągnięcia dobra poszczególnych dzieci w procesie nauczania i wychowania.

Współpraca przedszkola z rodziną

Jednym z przejawów dążenia do zapewnienia dziecku optymalnych warunków rozwoju jest współdziałanie rodziny i przedszkola tj. środowisk, w których ten rozwój przebiega. Właściwe relacje między nauczycielami i rodzicami są szansą na ustalenie wspólnego kierunku działań wychowawczych oraz koniecznością z punktu widzenia harmonijnego rozwoju dziecka, a także prawidłowego funkcjonowania przedszkola i rodziny w okresie dokonujących się przemian oświatowych. Aktywny udział rodziców w procesie wychowania i edukacji dzieci w przedszkolu ma ogromne znaczenie dla wszystkich podmiotów edukacji. Potrzeba nawiązywania bliskich kontaktów między nauczycielami i rodzicami wynika z konieczności przezwyciężania zagrożeń dotykających oba środowiska oraz podyktowana jest dokonującymi się przemianami edukacyjnymi. W ostatnich latach obserwuje się systematycznie rosnące w środowisku rodziców przekonanie o znaczeniu i celowości instytucjonalnego wychowania i kształcenia. Rodzice coraz częściej wyrażają chęć korzystania z opieki przedszkolnej, postrzegając przedszkole, jako instytucję stwarzającą dziecku okazję do rozwoju.
 

Przedszkole i rodzina to dwa podstawowe środowiska wychowawcze, dlatego powinno istnieć pomiędzy nimi świadome i celowo zorganizowane współdziałanie. Współpraca rodziców i nauczycieli jest wspólnym działaniem dla osiągnięcia dobra poszczególnych dzieci w procesie nauczania i wychowania.

W rodzinie dziecko przygotowuje się do życia, uodparnia na trudności i niepowodzenia, uczy się odpowiedzialnego podejmowania obowiązków i zadań. Zadaniem rodziny jest dbałość o rozwój fizyczny, intelektualny, zaspokajanie potrzeb emocjonalnych dziecka. Rodzina wzbogaca życie uczuciowe dziecka, rozwija pozytywne dyspozycje psychiczne, wpływa na niwelowanie negatywnych cech. Bez udziału rodziny nikt nie jest w stanie wpoić dziecku zasad moralnych, którymi będzie kierowało się w dalszym życiu. Nauczyciel powinien, więc dobrze orientować się w ogólnej problematyce współczesnej rodziny i dobrze znać wychowanka oraz jego środowisko rodzinne.

Wychowanie nie jest procesem samorzutnym, lecz świadomym, planowanym, z góry określonym działaniem, urabiającym wychowanka tak, jak sobie tego życzymy. Urabianie zaczyna się bezpośrednio po urodzeniu dziecka. Trzyletnie dziecko wkracza w zorganizowane życie przedszkolne już z pewnym zasobem umiejętności i nawyków wyniesionych z domu rodzinnego, które nie zawsze możemy zaakceptować. Przedszkole rozszerza i uzupełnia pracę wychowawczą rodziców, a czasami przeprowadza konieczną korektę. Nauczyciele tylko przez ścisły związek z rodzicami i środowiskiem mogą zachować ciągłość i skuteczność oddziaływań wychowawczych.

Do zasadniczych form współpracy przedszkola z rodzicami zaliczamy: kontakty indywidualne - gdzie uzyskuje się informacje o dziecku, o jego dotychczasowym rozwoju i aktualnych problemach wychowawczych i zdrowotnych. Informuje się rodziców o stanie emocjonalnym dziecka, jego zainteresowaniach, zdolnościach, osiągnięciach i problemach. Poprawnie przebiegająca rozmowa może pogłębić zaufanie rodziców do wychowawców i odwrotnie, łagodzić u rodziców napięcia spowodowane trudnościami w wychowaniu, przełamywać poczucie niepewności i osamotnienia u rodziców w pracy wychowawczej z dzieckiem, ograniczać błędy wychowawcze rodziców i nauczycieli.

• • zebrania grupowe – w trakcie zebrań może nastąpić bezpośrednia wymiana zdań dotycząca aktualnych zamierzeń wychowawczych realizowanych w danej grupie – osiągnięć, trudności

i wspólnego szukania środków zaradczych.

• • zajęcia otwarte – są cenną formą podnoszenia kultury pedagogicznej rodziców. Podczas zajęć otwartych rodzice mają okazję obserwować sposoby kierowania działalnością dzieci wyzwalania ich aktywności, jak również ocenić własne dziecko na tle rówieśników.

 

Wychowanie jest z pewnością tym skuteczniejsze, im mocniej opiera się na współdziałaniu wychowawców i rodziców. Rodzice uczestnicząc w rozwoju placówki dostarczają nowych pomysłów, podejmują nowe zadania i biorą za nie odpowiedzialność. Nauczyciel poprzez współpracę z rodzicami rozwija siebie, nabywa nowych kompetencji i udoskonala swoją pracę. Pamiętajmy, że dobra współpraca warunkuje harmonijny rozwój dziecka, a to jest najważniejsze.

Reasumując można sformułować kilka ogólnych dyrektyw współdziałania wychowawców i rodziców są to:

• • zasada pozytywnej motywacji – która mówi, że warunkiem skutecznej współpracy jest całkowicie dobrowolny w niej udział. Chodzi o to, aby wszyscy byli świadomi współpracy, jak również korzyści z nią związanych.
  • zasada partnerstwa – podkreśla równorzędne prawa i obowiązki wychowawców i rodziców.
  • zasada jedności oddziaływań – przypomina o konieczności realizowania przez wychowawców

i opiekunów dziecka zgodnych celów w pracy wychowawczej.

• • zasada systematycznej współpracy – ukazuje potrzebę czynnego i stałego zaangażowania się w wykonywanie zadań inicjowanych i organizowanych podczas współdziałania wychowawców

i rodziców.

 

Prośby dziecka

 1.

Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego,

czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.

2.

Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję – poczucia bezpieczeństwa.

3.

Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło,

póki jest to jeszcze możliwe.

4.
Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem.

To sprawia, że przyjmuje postawę głupio dorosłą.

5.

Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne.

O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.

6.

Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy
bolesnych i nieprzyjemnych.

7.

Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem.

To zagraża mojemu poczuciu wartości.

8.

Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem,

lecz twoja miażdżąca przewaga!

9.

Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je,

by przyciągnąć twoją uwagę.

10.

Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.

11.

Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony,

kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.

12.

Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli.

To dlatego nie zawsze się rozumiemy.

13.

Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza  mnie do kłamstwa.

14.

Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.

15.

Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać,

że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.

16.

Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.

17.

Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości

nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet.

18.

Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.

19.

Nie zapominaj , że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty.

To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.

20.

Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku

w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.

Nie bój się miłości.

Nigdy!

Janusz Korczak

  

  Zakazane zdania! 

 

1.

Już Cię nie kocham (nie lubię).

Komentarz: Nigdy, przenigdy tego nie mów! Nawet w żartach. Rodzice są od tego, żeby kochać bez względu na wszystko. Takie zdania zapisują się głęboko w świadomości - mogą ranić jeszcze wiele lat po tym, jak dziecko przestanie być dzieckiem.

2.

Pójdę sobie i nie wrócę.

Komentarz: Albo inna odmiana tego zdania: "Oddam Cię komuś, jak będziesz niegrzeczny". Te słowa odbierają niezbędne dla prawidłowego rozwoju poczucie bezpieczeństwa i zaufania do rodziców.

3.

Zobacz, mama przez Ciebie płacze.

Komentarz: ...albo "Dostanę przez ciebie zawału" lub jeszcze inaczej: "Do grobu mnie wpędzisz". Rodzice często próbują wymusić posłuszeństwo, wzbudzając poczucie winy. To może niekorzystnie wpłynąć na rozwój dziecka, które na ogół i tak "robi swoje", ale jednocześnie czuje się odpowiedzialne za zdrowie i samopoczucie rodziców   i siebie obwinia, gdy przydarza im się coś złego.

4.

Tata jest egoistą....

Komentarz:... nic go nie obchodzi, jest niedobry itd. Albo ta sama wersja z mamą. Konflikty z partnerem załatwiaj z. partnerem. Nie mieszaj do tego dziecka. Ono potrzebuje mieć pozytywny obraz obojga rodziców  i przekonanie, że jest przez nich kochane.

5.

Dlaczego nie możesz być taki jak siostra (brat)?

Komentarz: Wszelkie porównania między dziećmi i stawianie jednego za wzór drugiemu rodzi przekonanie, że rodzice bardziej kochają to drugie. To fatalna strategia. Odbiera poczucie własnej wartości, podsyca rywalizację między dziećmi.

6.

Nie dasz rady, nie umiesz.

Komentarz: Prawdopodobnie dziecko rzeczywiście nie da rady, słysząc te słowa. Skoro Ty w niego nie wierzysz, ono też nie będzie w siebie wierzyć. To zdanie zaszczepia w nim przekonanie, że nie jest w stanie radzić sobie        w życiu, więc... po co się starać...

Debiut w przedszkolu

 1.

Przygotuj dziecko na nowe: opowiadaj mu o tym, jak wygląda przedszkole, co dzieci tam robią, jak przedstawia się przedszkolny rytm dnia.

 2.

 Staraj się zawsze opowiadać o przedszkolu same pozytywne rzeczy, tak by malec – mimo niepewności i lęku – był bardzo ciekawy nowego miejsca. Nigdy, w żadnych okolicznościach, nie strasz dziecka przedszkolem.

 3.

Jeśli do tej pory nie zostawiałaś swojej pociechy nigdy pod opieką innej, obcej dla niego osoby, wybierz się z malcem do którejś z sal zabaw i pozostaw go pod opieką pracujących tam pań na godzinę lub dwie.

 4.

W dniu „debiutu”, nawet jeśli bardzo się stresujesz pozostawieniem dziecka w przedszkolu i martwisz, jak ono zniesie rozstanie, postaraj się nie wprowadzać nerwowej atmosfery. Wyjdź z malcem wcześniej, pomóż mu poznać i oswoić nowe miejsce: poszukajcie wieszaczka i półki w szatni, zapoznaj z panią, pomóż dziecku się przebrać i odprowadź do drzwi sali.

 5. 

Nie przedłużaj zbytnio momentu rozstania pod salą – to częsty błąd, jaki popełniają rodzice. Najlepiej pożegnaj się szybko i wyjdź, nie pozostawiając czasu na protesty.

Jeśli to możliwe przez kilka pierwszych dni, postaraj się odbierać dziecko wcześniej.